Vliegvelddag

Vanochtend gebeurde het wonder; Janno werd wakker van onze wekker die om 10.00u stond om op tijd uitgecheckt te zijn in het hotel in Baltimore. Een ander wonder blijft dat ik ook nu weer voor de wekker wakker was. Menig persoon uit mijn inner circle zal me hier niet in terug herkennen. Gezien vandaag de reisdag naar San Francisco op de planning stond, betekent dat echter ook dat we vanaf morgen weer een nieuw ritme mogen zorgen. Janno heeft dus wat zorgen dat hij morgen toch weer vroeger dan hij wil wakker wordt. In rustig tempo hebben we ons klaargemaakt voor de dag gezien we pas om 20.21u lokale tijd de vlucht zouden hebben. We gingen nog één keer naar één van onze favoriete ontbijttenten in Baltimore. Dat lukte nét zonder gebroken voet aan mijn kant. De vakken aan de zijkant van mijn rugtas zijn namelijk niet helemaal gemaakt voor het formaat fles dat je in Amerika krijgt. Met de rugtas op mijn rug zwiepen, zwiepte dus de fles cola zero waar zeker nog anderhalve liter in zat op mijn voet. Dat heb ik nog even gevoeld. 

Met een laatste wandeling door Baltimore belandden we bij Blue Moon Too waar we ons op de wachtlijst mochten toevoegen om een plekje te bemachtigen. Na 10 minuten waren we aan de beurt waarbij ik weer keuzestress had. Dit leidde wederom tot de foute keuze maken, maar ook tot één goede keuze. Ik wilde graag een kaneelbroodje van ze proeven gezien ze daar bekend om stonden. Dit stond beschreven als side, dus na mijn les van gisteren wilde ik niet nogmaals te weinig eten hebben. Hier had ik het echter met het kaneelbroodje kunnen doen want dit was een kaneelbrood. En mijn bord niet leeg eten is niets voor mij. Toen het echte gerecht van ons kwam (voor mij red velvet pancakes) legde ik nadat ik de helft had opgegeten mijn bestek op het bord omdat ik ze niet echt de moeite waard vond en het kaneelbrood al genoeg kcal voor de komende drie dagen had gegeven. Resultaat was uiteindelijk toch dat de red velvet pancakes op waren en dat kwam niet doordat Janno had geholpen...

Gezien de tijd die we nog moesten overbruggen en het zware ontbijt dat we hadden gehad stelde Janno voor om nog een laatste wandeling rond de haven te maken. Ik had echter mijn schoenen voor het vliegen al aan en die lopen niet per se heel goed. Janno zuchtte nog eens dat hij niets van vrouwen snapt en waarom ze schoenen hebben waar ze niet op kunnen lopen. Ik snap het ook niet, maar ze zitten wel lekker dus dat is iets. Janno zag het niet zitten om alleen nog een rondje te lopen, dus trokken we toch samen terug naar het hotel om een Über te bestellen naar het vliegveld. Op de weg naar het hotel werden we nog getrakteerd op een vrouw met obees uiterlijk die haar broek uit had gedaan en terwijl ze gebukt tegen een muur stond haar behoeftes liet lopen. Die was echt alle gêne kwijt en staat voorlopig op ons netvlies gebrand als de laatste momenten in Baltimore...

Toen we instapten in de Über hadden we te maken met de eerste Überchauffeur die zin had in een gesprek maar ook een man die duidelijk geen Amerikaan was en Engels niet goed beheerste. Als je, zoals ik, dan zelf het Engels ook niet top beheerst dan is het moeilijk om een gesprek te voeren. Dat ging Janno een stuk beter af. Zodra hij wist dat we uit Nederland kwamen ging hij los over alle voetballers van Nederland waar eigenlijk geen ruimte voor een gesprek was. Hij gaf meermaals aan dat hij naar Ajax wil waarbij Janno hem meermaals heeft proberen duidelijk te maken dat wij voor PSV zijn en Ajax vloeken in de kerk is. De eerste keren hoorde hij het niet eens en toen hij het wel hoorde vroeg hij of PSV een eiland was. Met zijn rijstijl was ik vervolgens blij toen we uit de Über waren en op het vliegveld waren aangekomen. Hij gaf ook aan dat hij onze rit per ongeluk had geaccepteerd, want de weg naar het vliegveld van Washington vond hij een vreselijke weg. Janno vreesde even dat hij ons midden op de snelweg zou achterlaten, maar zo erg was het toch niet. Nadat Janno nog even te horen kreeg dat hij de verkeerde weg had genoemd (Janno had niks gezegd, maar hey.. je kunt maar iemand de schuld geven) werden we gedropt op het vliegveld waar de probeerden in te checken maar helaas. Inchecken kan pas 4 uur van tevoren en we kwamen op 6 uur voor onze vlucht aan. Dat werd dus tijd overbruggen op het vliegveld. Nadat we een lekkere zitplek hadden gevonden ging Janno even uitgebreid bijbellen met een vriendin waarbij hij het hele vliegveld over is gelopen zo ongeveer en daardoor alsnog de stappen heeft gehaald die hij vanmorgen na het ontbijt eigenlijk nog even wilde maken. Daarna werd het tijd om onze financiën bij te werken, want het overzicht was inmiddels flink kwijt door alle reserveringen die op creditcards werden gemaakt en dan toch weer veranderen. Conclusie na het opnieuw bekijken hiervan is dat alle bedragen uiteindelijk hoger uitvallen dan de reservering in eerste instantie is in verband met conversiekosten. Het dagbudget voor de komende week is dus een stuk lager dan we hadden voorzien in eerste instantie. Helpend hierbij is wel dat we in San Francisco een hotel hebben inclusief ontbijt, hetgeen alweer scheelt in kosten. En last but not least vonden we dit ook een uitermate geschikt moment om alle claims voor de geannuleerde vlucht en vertraagde bagage in te dienen. Benieuwd wanneer we van KLM iets horen over wat we terug krijgen en of we een jurist van AMA moeten gaan inhuren. 

Vervolgens kon de tocht door de security ingezet worden. Dit verliep gelukkig heel soepel. We werden even bang gemaakt bij het inleveren van onze koffers gezien op onze tickets enkel "DAAL" staat en dit niet overeen kwam met de naam op ons paspoort gezien ze een tussenvoegsel in Amerika niet kennen. We kregen de tip om de volgende keer toch de volledige naam in te vullen zonder spaties, maar ook de mededeling erbij dat we maar moesten zien of de security ons door zou laten. Aangezien de security vervolgens geen moment naar onze boardingpass heeft gevraagd, passeerden we daar vrij gemakkelijk. Het is een stuk makkelijker en vreedzamer om Washington te verlaten via Washington Dulles International Airport dan om het land via IAD binnen te komen. Voor de vlucht hebben we nog snel wat gegeten. Ik was intens gelukkig met een pizzeria waar je zelf de pizza kon beleggen. Eindelijk wat van groente en even geen vlees. Vervolgens zijn we met een soepele vlucht die 6 uur duurde (en volgens de piloot niet zo soepel zou gaan worden) om 23.15u lokale tijd geland in San Francisco (voelt voor ons als midden in de nacht gezien het tijdsverschil). De koffers ophalen verliep ook soepel en de douane mocht overgeslagen worden. Nu zitten we te wachten op onze Über om naar het hotel te gaan en dan gelijk ons bed in te duiken. Tot morgen!