Smalltimore

Korte mededeling vooraf: we zijn de foto's en video's van deze reis ook telkens aan het uploaden, maar ze worden niet per se gekoppeld aan de blog van die dag, dus voor alle foto's/video's kun je het beste even specifiek op de juiste onderdelen klikken. Daar staan ook de foodreviews bij. 

We gingen gisteravond slapen met de grap dat we wellicht PSV wel konden kijken vandaag. PSV zou spelen om 6.15u lokale tijd, dus het leek vooral een grap maar om 7.15u lagen we allebei klaarwakker in bed. Janno besloot gelijk zijn tablet aan te slingeren om de tweede helft te gaan volgen waarbij ik toch probeerde om nog wat te slapen. Helaas zonder succes waardoor ik met mijn ogen dicht ook volledig heb kunnen volgen wat PSV deed met behulp van de commentator van de wedstrijd. Ondertussen was Janno nog maar eens de status van zijn koffer aan het checken waar geen enkele verandering in was ten opzichte van de aankomstdag. We vermoedden dat het morgen toch een shopsessie zou worden voor Janno. Al zijn vriendinnen waren inmiddels jaloers dat Janno op kosten van KLM mag gaan shoppen, maar gezien shoppen nooit een hobby van ons is geweest begrijpen wij dat gevoel toch niet helemaal. Daarnaast heeft Janno normaal een personal assistent als hij gaat shoppen en die is gewoon in Nederland, dus het werd nog bezien hoe dit zou gaan aflopen. 

Nadat de wedstrijd van PSV was afgelopen heeft Janno zich snel klaargemaakt, want hij werd om 9.30u verwacht bij het hotel van de andere Nederlandse Ravensfans. Er was gisteren namelijk afgesproken om samen aan te sluiten bij een tailgate van de familie van één van de Amerikaanse tafelgenoten van gisteren. Nadat Janno onze accommodatie had verlaten (en minimaal 10x heeft gezegd dat ik echt voorzichtig moest zijn als ik alleen de straat over zou gaan) heb ik me ook maar klaargemaakt voor de dag om na de wedstrijd van Ajax nogmaals de trip naar Wall Greens in te zetten gezien ik er gisteravond achter kwam dat mijn neusspray (die ik inmiddels enorm mis met een hoofd vol snot) in Amerika zonder recept verkrijgbaar schijnt te zijn. Helaas bleek de Wall Greens op zondag gesloten waardoor ik me nog maar even terug heb getrokken in onze accommodatie en het advies van pap om ervoor te zorgen dat ik ook zeker voldoende rust zou nemen maar ter harte nam. Ondertussen kon ik continu de vliegtuigen uit het raam zien met hun spandoeken erachter die rondjes om het stadion vlogen. Nadat het Nederlandse voetbal er grotendeels op zat, zette ik de tocht in naar the Inner Harbor omdat Google me had geleerd dat daar een ontbijt-/lunchplek zat die zeer goed stond aangeschreven. Gisteren had ik geleerd van de jongens dat in bijna iedere Amerikaanse horecagelegenheid schermen hingen waarop ze American football uitzenden, dus ik ging ervan uit dat ik daar ook de wedstrijd dan zou kunnen kijken.

Onderweg werd ik blijverrast door de CVS die wel open was en waar ze ook nog mijn benodigde neusspray hadden. Voor de zekerheid ook maar wat paracetamols ingeslagen en ik hoop er weer tegenaan te kunnen de rest van de reis. Aangekomen bij Miss Shirley's bleek daar een wachtrij te zijn. Ze vertelden me dat het 25-30 minuten wachten was op dit moment, dus ik ging ervan uit dat het dan ook wel echt goed moest zijn. Veel sneller dan verwacht werd ik naar binnen geroepen door zeer attent personeel (ik heb de afgelopen dagen nogal wat norse Amerikaanse werknemers ontmoet die me een beetje hebben afgeschrokken) dat gelijk vroeg of er allergieën waren waar de keuken rekening mee moest houden. Daar zouden ze in Nederland ook mee mogen beginnen wat mij betreft. De keuze was snel gemaakt (nadat ik de hele ochtend al de kaart had bestudeerd) en de cola's werden weer aangevuld voordat ik zelf door had dat ze op waren. Ook sneller dan verwacht kwamen de eerste butter pancakes van deze reis. Mijn derde maaltijd in Amerika heeft me inmiddels geleerd dat dit een land voor mij is wat betreft eten en drinken; ik zit na iedere maaltijd vol (ik wist niet eens dat ik vol kon zitten) en ik kan onbeperkt drinken zonder failliet te gaan. Tegenvaller was echter dat er geen scherm hing en de Ravens dus niet gevolgd konden worden. Na de lunch besloot ik daarom toch maar terug naar het hotel te gaan om daar rustig de tweede helft van de Ravens te kunnen kijken waarbij net aangekomen ineens mijn telefoon ging. Janno belde...

KLM had hem gebeld en medegedeeld dat zijn koffer in Washington was aangekomen en vanavond gebracht zou kunnen worden, dus of ik even bij de receptie wilde regelen dat ze deze voor ons kunnen aannemen. Mijn onzekerheid in het kunnen spreken van Engels blijft groot maar nadat ik me bij Miss Shirley's ook zelf had gered, ging ik toch maar een poging wagen waarbij ik naar Janno daarna kon appen dat ik dacht dat het geregeld was. Overtuigender dan dat durfde ik het toch niet te brengen. Op de kamer heb ik vervolgens de wedstrijd van de Ravens opgezet om te volgen in wat voor staat ik Janno zou gaan aantreffen. Het leek een makkelijke winst te worden, maar in de laatste seconde van de wedstrijd verloren de Ravens. Nadat we elkaar vervolgens op een centraal punt hebben getroffen wilde Janno dan ook niets liever dan over mijn dag horen zodat hij de wedstrijd snel vergat, maar heeft hij toch ook even een samenvatting van zijn dag gegeven. De Dutch Ravens Flock had zich opgesplitst waarbij Janno met één andere jongen ging tailgaten (indrinken met zelf meegebrachte hapjes en drank op een parkeerplaats in de buurt van het stadion) bij locals die ze bij de Ravenswedstrijd in Londen een maand geleden hadden ontmoet. Onderweg daar naartoe kwamen de spelers één voor één aan bij het stadion waardoor Janno er al een paar van zeer dichtbij heeft kunnen bekijken. Bij de tailgate heeft Janno kennisgemaakt met de plaatselijke shotjes (die blijkbaar niet te zuipen zijn) en dé specialiteit van Baltimore; crabsoup. Janno vertelde honderduit over de verhalen die de groep "volwassenen" (daar hoort Janno blijkbaar zelf nog niet bij concludeer ik uit zijn woordkeuze) vertelde over Amerika waarbij hij zich soms blijft verbazen over hoe zaken in dit land geregeld zijn. Janno en de andere Nederlandse jongen zijn op tijd vertrokken bij de tailgate, want ze hadden viavia het aanbod gekregen om het veld op te mogen voorafgaand aan de wedstrijd. Daarbij werden ze in strikte rijen opgesteld waarbij ze duidelijk werd gemaakt dat ze zich heel goed aan de regels moesten houden. De spelers waren ondertussen al bezig aan hun warming up waarbij Janno onder de indruk was van het postuur van sommige spelers van dichtbij. Hij heeft vervolgens zijn plek op de tribune opgezocht waarbij hij het flink koud heeft gehad aangezien zijn plek niet in de zon was. De wedstrijd stond in het teken van het bedanken van Amerikaanse militairen waarbij tijdens het Amerikaanse volkslied helikopters overvlogen en Janno zich kapot schrok toen er vuurwerk werd afgeschoten tijdens het volkslied omdat hij in eerste instantie de indruk had dat er een explosie plaatsvond. Tijdens de wedstrijd heeft Janno meermaals gedacht dat de winst wel binnen was en daarmee dus eigenlijk de eindstand gejinxt (is hij het zelf niet mee eens aangezien hij het niet heeft uitgesproken). Daarbij heeft hij zich zeker het laatste kwart continu gestoord aan wat supporters van de tegenstander die vlakbij hem zaten aan geluiden maakten (soort grommende honden), temeer omdat hij de winst van zijn club langzaam door de vingers zag glippen. Hoogtepunt van de wedstrijd was dan ook de rust waarbij Janno ontdekte dat hij 4 gemiste oproepen had en dit KLM/AirFrance bleek te zijn. Na de wedstrijd wist hij niet hoe snel hij uit chagrijn het stadion moest verlaten. 

Vanaf het ontmoetingspunt stelde Janno voor om naar Max's taphouse te lopen in Fellows Point om de andere wedstrijden nog te bekijken en te eten. Hij verwachtte daar grote drukte, maar het was er aardig rustig. Later op de avond kregen we dan ook te horen van de locals dat dit te maken had met de verloren wedstrijd en dat de fans dan meestal gewoon naar huis gaan in plaats van elkaar nog op te zoeken in de kroeg. We hebben in Max's taphouse meerdere drankjes gedronken met nacho's on the side voordat we besloten het avondeten te bestellen. Een deel van het avondeten was er al snel, maar het hoofdbestanddeel van mijn avondeten kwam niet. Toen Janno de drankjes ging aanvullen vroeg hij aan de bartender waar mijn deel van het eten bleef waarbij Janno verstond dat dit er zo aan kwam. Nadat Janno zijn eten al lang en breed op had en ik nog steeds niks had is hij toch nog maar eens gaan vragen waar mijn eten bleef waarbij bleek dat de bartender even daarvoor niet had gezegd dat mijn eten er aan kwam, maar dat mijn eten op was en daardoor niet zou komen. Onder druk moest ik daardoor snel een andere keuze maken waarbij ik uiteraard weer fout koos (mijn eetkeuzes zijn nog niet zo succesvol tot nu toe). Janno was ondertussen de hele avond al aan het appen met de andere Nederlandse jongens waarbij het telkens onduidelijk bleef of zij ook nog zouden komen. Op het moment dat ik mijn eten op had en het wel welletjes vond, kwam één van de jongens binnen met één van de Amerikaanse jongens die we gisteren hadden ontmoet en een andere vriend van hem. Dit maakte dat Janno het toch nog geen tijd vond om naar huis te gaan en nog een drankje te doen (wat er uiteindelijk nog 2 werden). Er werd weer allerlei informatie over de Amerikaanse en Nederlandse cultuur uitgewisseld waarbij Janno ook de vraag stelde hoe het kwam dat de fans van de Baltimore Ravens eigenlijk niet naar uitwedstrijden gaan. De Amerikaanse vriend legde hem uit dat ze in Baltimore zeer gesteld zijn op hun eigen stad en het daarom eigenlijk Smalltimore noemen. Vervolgens ging het nog weer even over wat we in Nederland voetbal noemen waarbij ik me ook mengde in het gesprek en Janno uiteindelijk de vraag kreeg van de Amerikaanse jongen die er gisteren ook al bij was of hij met mij mocht trouwen omdat hij met mij over voetbal kon praten. Blijkbaar vragen ze in Amerika toestemming aan broertjes in plaats van aan vaders... 

Tijdens de wandeltocht naar het hotel fantaseerde Janno daarna los over zijn koffer die aangekomen zou zijn waarbij ik mijn twijfels had of deze daadwerkelijk aangekomen was aangezien we er niets meer over hadden gehoord verder. Maar tot Janno's grote geluk was de koffer daadwerkelijk in het hotel en is hij weer compleet. 

Zoals het een broertje en zus betaamt eindigden we de dag met een grote discussie/kleine ruzie (net hoe je het bekijkt) waarbij Janno het idee heeft dat hij nuchter is (nadat hij 10x heeft geprobeerd om in één keer met zijn vinger zijn neus aan te wijzen om dat te bewijzen, maar iedere keer met zijn vinger ergens anders terecht kwam dan op zijn neus) en ik het Janno kwalijk nam dat hij eerder gemaakte afspraken over het afronden van de dag niet nakwam doordat hij door de alcohol nog enkel wilde slapen, terwijl ik al 2,5 uur eerder naar huis wilde vanuit Max's taphouse omdat ik kapotmoe was maar niet alleen over straat mag gaan hier in het donker van Janno. Resultaat; Janno heeft het kussengevecht verloren en deze blog wordt met flinke irritatie geschreven terwijl Janno zijn alcoholroes al flink snurkend aan het uitslapen is. Zoals Janno al sinds donderdagavond meerdere keren per dag zegt; "je kunt niet altijd 6 gooien".