Living the American life

Na de slopende dag van gisteren hebben we beiden vannacht goed geslapen waarbij Janno om 7.30u lokale tijd wakker werd en ik me om 9.15u bij hem aansloot. Janno besloot bij de Dunkin Donuts tegenover onze accommodatie zijn ontbijt te halen, terwijl ik de blog over de dag van gisteren schreef. Gezien Janno eerder in Baltimore is geweest kwam hij vervolgens met een plan voor de dag en vooral veel enthousiasme om mij de stad van zijn Ravens te laten zien. De naïviteit van mij om ons ook buiten de gebaande paden te kunnen bewegen had hij gisteren al uit mijn hoofd gepraat, dus braaf volgde ik Janno in zijn plan. 

Hij wilde graag beginnen bij het stadion van de Ravens in de hoop dat daar een pop-upstore zou zijn en hij toch nog een shirt voor de wedstrijd van morgen zou kunnen kopen. De tocht daar naartoe werd daarom ingezet waarbij we ook het honkbalstadion passeerden. Daar was ik gisteren al van onder de indruk toen we er voorbij reden, maar van dichtbij was het alleen maar indrukwekkender. Voorbij het honkbalstadion gingen we via de Ravens walk naar het stadion. Gezien we bijna de enige waren die daar rondliepen werd al snel duidelijk dat er (toch in ieder geval vandaag) geen open pop-up store was en Janno moest accepteren dat hij morgen toch echt in een geleend shirt moet verschijnen. Voor de tocht naar het stadion van de Baltimore Ravens had ik Janno alvast gemeld dat ik even naar een supermarkt wilde om enerzijds wat drinken in te slaan en anderzijds papieren zakdoekjes. Om de VS in te mogen met al mijn medicatie zou je namelijk een verklaring per medicijn moeten hebben. Dat dacht ik goed geregeld te hebben met dank aan mijn huisarts tot ik er vlak voor vertrek achter kwam dat ik mijn neusspray tegen allergische reacties was vergeten. Deze durfde ik dus met de pittige douane (en de angst van Janno dat mijn medicatie het land binnen krijgen een probleem zou kunnen worden) niet mee te nemen met als gevolg dat mijn neus nu continu dicht zit en niezen een uurlijkse bezigheid is. Zakdoekjes continu bij kunnen dragen is dus een noodzakelijk kwaad geworden. We belandden in de 7 eleven waar de cola light en het water snel gevonden waren, maar zakdoekjes toch niet helemaal gingen lukken. Via een stop op de hotelkamer kwamen we vervolgens toen we het volgende gedeelte van de dag wilden inzetten bij de Wall Greens waar ze tissues in overvloed hadden, maar goed gezocht moest worden naar de zakdoekjes. Nadat ik het al had op gegeven toverde Janno ze toch nog ergens vandaan waarna ik toen ik ze in mijn tas stopte er achter kwam dat daar nog gewoon een pakje in zat. Het was nog vroeg zullen we maar zeggen... Voor de deodorant voor Janno hebben we vervolgens de hele winkel drie keer doorlopen totdat we aan een medewerker maar hebben gevraagd waar deze stond. Uiteraard in een gangpad dat we al drie keer hadden gepasseerd, maar goed verstopt en achter slot en grendel. Waarom die hier overal achter slot en grendel staat is voor ons dan ook sowieso nog een raadsel. Want ja... die spullen voor Janno zijn nog steeds nog. KLM heeft vanochtend laten weten dat de koffer van Janno op een vlucht naar Washington zal worden gezet. Niet wanneer en vooral ook dat ze het heel druk hebben dus of we hun excuses daarvoor willen accepteren. De hoop is dat de koffer op de vlucht van morgen zal arriveren, dus hopelijk valt daarover morgen goed nieuws te melden. 

In de middag zijn we vervolgens door de haven van Baltimore gelopen wat modern en gezellig oogde. In de wijk Fells Point (hele knusse wijk) zijn we vervolgens beland voor Janno's lunch en mijn ontbijt bij Twins. De keuze was reuze waarbij Janno een goede keuze heeft gemaakt en ik achteraf toch graag een andere keuze had gemaakt. De fris hadden ze in blikjes, dus ik was allang gelukkig dat ik gewoon drinken had zonder nasmaak waar je van over je nek gaat. Janno zit bij een Nederlandse fangroep van de Baltimore Ravens waarvan op dit moment 3 anderen ook in Baltimore zijn en 2 van deze 3 min of meer dezelfde reis als wij zullen maken. Zij gaven aan in hun stamkroeg te zitten in Fells Point waardoor we na de lunch daar zijn aangesloten en ik ook even met ze kennis heb kunnen maken. De teleurstelling was groot toen bleek dat ze geen cola light in flessen/blikjes hadden, maar ook geen water in flesjes. Dat betekende dan toch maar weer vieze cola drinken dacht ik. Wonder boven wonder bleek het enorm mee te vallen en heb ik met plezier mijn cola kunnen drinken en Janno zijn eerste biertjes uit glas heeft kunnen drinken in deze vakantie. 

Nadat we even op onze kamer hadden gechilld en met succes een VPN hebben kunnen installeren om morgen het Nederlandse voetbal te kunnen kijken, werd door de jongens van de Dutch Ravens Flock gevraagd of we samen ergens een hapje wilden gaan eten. Hier hadden we beiden wel zin in, dus akkoord gegeven. Eén van deze jongens heeft een tijd in Baltimore gewoond en had met een vriend van hier afgesproken. Het was duidelijk dat deze vriend mee ging eten en op z'n Amerikaans stapten we bij hem in de auto gezien de gemiddelde Amerikaan nooit heeft geleerd dat je benen ook kunt gebruiken om te lopen. Hij had de eettent uitgezocht en we kwamen uit bij Little Havana in Fellows Point. Geheel toevallig (dachten we toen althans nog) kwam hij weer een andere vriend tegen voor deze tent en sloot die ook bij ons aan. Toen vervolgens ook nog drie andere vrienden van hem arriveerden toen we al aan een tafel zaten leek er toch van wat minder toeval sprake te zijn. Al waren zij duidelijk niet op de hoogte van het feit dat er een paar vreemde Nederlanders zouden aansluiten en waren wij ook niet op de hoogte dat we met echte Amerikanen mochten kennismaken. En niet eens echte Amerikanen alleen, ook inwoners van Baltimore. Die uiteraard allemaal fan zijn van de Baltimore Ravens. Na een wat onwennig begin waarbij de Nederlanders elkaar opzochten en de Amerikanen elkaar opzochten werd er onderling toch contact gemaakt. Er bleek ook een gezamenlijke voorliefde voor voetbal te zijn (wat we in Nederland dan althans voetbal noemen, want dat is in Amerika natuurlijk iets anders). Naast mij bleek een jongen te zitten waar Janno al snel mee in een geanimeerd gesprek belandde. Hij vroeg al snel welke club wij supporten en ik dacht dat het weinig zin had om een Nederlandse voetbalclub te noemen, maar besloot toch maar een poging te wagen en noemde PSV. Deze jongen bleek voor Arsenal te zijn, ingedeeld in de Champions League-groep van PSV voor de niet-kenners, waardoor hij gelijk zijn excuses aanbood. Janno heeft vervolgens even uitgelegd aan hem dat Holland en Nederland niet hetzelfde zijn waardoor hij ook zijn excuses aanbood en nadat we hem ook hadden uitgelegd dat Amsterdam niet dé plek van Nederland is, net zoals New York dat niet hier is, heeft hij nogmaals zijn excuses aangeboden. Janno en ik hebben ons kostelijk vermaakt met deze gast die op korte tijd zeer aangeschoten was en alleen maar voor meer amusement zorgde. Ook de andere Amerikaanse gasten waren leuke gesprekspartners voor een avond en we waren dan ook beiden blij dat we op het aanbod om samen te gaan eten waren in gegaan, want deze avond was een leuke ervaring om even echt kennis te maken met de Amerikaanse cultuur. Daarnaast was het ook zeer prettig om te ervaren dat ook hier de cola, ondanks dat deze niet in een fles zat, prima te drinken was. Zodra de cola op was vond er een refill plaats waarbij uiteindelijk ook niet betaald hoefde te worden voor de fris. Zoals Janno bij alle refills die zonder te vragen al plaatsvonden zei: "dit land is echt uitgevonden voor jou". Onze chauffeur tankte ook de ene na de andere Gin-Tonic weg, dus Janno en ik waren het er zeer snel over eens dat onze terugweg lopend plaats zou vinden. Een gezellige tocht langs de haven bracht ons uiteindelijk in 30 minuten met de benenwagen terug bij ons hotel waarna we ons nogmaals verbaasden over de heenweg die blijkbaar met de auto moest. Op naar een nieuwe dag in Baltimore waarbij voor morgen geldt "GO RAVENS".