Reisdag

Goedemorgen vanuit Baltimore!

Gisteravond waren we helemaal dood, dus in de lokale ochtend nog even de update van de eerste reisdag. Het lijkt er op dat een goed begin toch wel het halve werk is, want de stress heeft zich nog even doorgetrokken. Om 13u zaten we in het vliegtuig zoals de bedoeling was, maar vervolgens was er een file op Schiphol waardoor het nog ongeveer een uur heeft geduurd voor het vliegtuig in beweging was. Inmiddels had ik honger (want ja, Tessa heeft altijd honger) en was ik kapot moe na een nacht van 2 uur slapen. Het strenge doch dringende advies van Janno volgde om wakker te blijven, want hij wist van de vorige vluchten van en naar de VS dat de maaltijdservice vrij aan het begin komt en dat het er dan niet beter op wordt als je daarvoor wakker gemaakt moet worden. Op dit moment zijn ook 3 jongens van Janno's American footballgroup in Baltimore waarvan er 2 ook min of meer dezelfde reis zullen afleggen, met als verschil dat ze (oorspronkelijk) 2 dagen eerder vlogen. Janno amuseerde me in de wachttijd met het laten zien van een foto van hun vlucht waarbij een voet van de passagier achter ze tussen hun stoelen door was geschoven en letterlijk naast me zat. Ik heb Janno gelijk even duidelijk gemaakt dat, indien dit bij mij ging gebeurde, ik daar echt iets van ging zeggen gezien ik het intens asociaal vond. Dit riep bij Janno de vraag (en angst voor drama waarschijnlijk vooral) op wat ik zou doen als degene voor mij de stoel tijdens de vlucht naar achter zou zetten. Benoemd dat ik dat redelijk asociaal vind, maar de stoelen de optie hebben dus dat ik daar niets over kan zeggen. Vervolgens ging Janno tijdens de vlucht helemaal stuk. De persoon voor ons had twee stoelen voor haarzelf (rest van de vlucht was overvol, dus zij is waarschijnlijk de enige geweest) en zij heeft het zich vanaf het begin comfortabel gemaakt door haar benen op de andere stoel te leggen. En ja hoor, zodra de maaltijd over was gooide ze haar stoel naar achteren en die heeft ze de rest van de vlucht niet meer omhoog gezet. Asocialiteit ten top als je het mij vraagt, zeker als je al comfortabeler zit dan het hele vliegtuig doordat je twee stoelen hebt en languit kan liggen, maar ja.. ik had Janno beloofd er niets van te gaan zeggen dus heb het er maar mee gedaan. En Janno ging ondertussen iedere keer stuk als hij zag hoe comfortabel zij erbij zat in combinatie met mijn gezicht en in combinatie met het rondkijken in het vliegtuig en concluderen dat zij de enige was die haar stoel naar achteren had gezet. Ik begon me af te vragen na een tijdje of ze überhaupt door had dat haar stoel naar achteren stond, maar toen omgeroepen werd dat cabin crew zich gereed moest maken voor landing zette ze haar stoel, voordat de instructies hierover waren geweest, gelijk naar voren. Zeer bewust dus haar stoel de hele vlucht naar achteren gehad...

Nadat we geland waren, maar nog in het vliegtuig zaten, gelijk het internet op de telefoon aangezet en PLING, daar kwam een mail bij Janno binnen vanuit AirFrance. Er was één bagagestuk vermist. Vrij snel hebben we bedacht wat er in onze ruimbagage zat en de conclusie kunnen trekken dat we hier overheen zouden kunnen komen als we nog even moesten wachten, wiens koffer het ook zou zijn. Daarbij hielp zeker dat we bijna een jaar geleden bij onze oom in Malaga van dichtbij hebben kunnen bekijken hoe het werkt als je bagage niet wordt geleverd. Allebei maar snel geaccepteerd dat het niet meezit, maar er ook niks aan te veranderen is en dat we daar het beste maar van kunnen maken waarna we naar een transfer aan kwamen bij het volgende feest: door de douane in de VS moeten. Gezien de strengheid van de Amerikaanse douane heb ik geen foto durven maken, maar ga er maar even vanuit dat ik een hartverzakking kreeg toen ik die rij zag waar ook min of meer geen beweging in zat. Janno gaf aan dat hij mij hierop had voorbereid, maar ik vermoed dat ik mijn noise cancelling oortjes in heb gehad dan op het moment dat hij dit vertelde, want hier had ik totaal niet op gerekend. Ook voor Janno was de rij overigens langer dan hij had verwacht, maar er zat niets anders op dan aansluiten. We hebben er uiteindelijk 3,5 uur over gedaan om iedere keer een heeeeeel klein stukje op te kunnen schuiven in de rij en uiteindelijk bij een douane-ambtenaar te belanden. Met enkel af en toe even klagen over de inefficiëntie van het systeem (we weten bijna 100% zeker dat ze om 18u gewoon allemaal zijn gekapt met werken om te gaan dineren, want op het einde liep de rij veel sneller door) en verder rustig wat kletsen, rondkijken en op het einde wat afleiding zoeken door een podcast en bubble shooter te spelen hebben we de rij doorstaan en ons bij een vrouwelijke douane-ambtenaar te mogen melden. Goddank vroeg Janno mij vlak voordat ik me daar meldde nog even "wat ga je zeggen als ze vragen waarom je hier bent?", want ik was niet voorbereid op vragen en dacht enkel mijn paspoort te hoeven laten zien. Heel fijn dat Janno en ik er samen doorheen mochten want ik werd compleet overvallen door haar vragenvuur waar ik in mijn beste Engels antwoord op moest geven en het idee had dat ze heel snel antwoord verwachtte. Nu ben ik nooit bang geweest voor mondelinge overhoringen, maar ik denk dat het zo zou voelen. Ze wilde weten waarom we kwamen, waar we allemaal naartoe gingen, wat we daar precies gingen doen, wat voor werk we deden, hoeveel cash geld we bij hadden, wat onze relatie was, wanneer we terugvlogen (die heeft ze aan Janno nogmaals gevraagd, want mijn antwoord was schijnbaar te twijfelachtig) of we daar al tickets voor hadden en dat met een zeer streng gezicht waar geen lach vanaf kon en we uiteindelijk het teken kregen dat we door mochten terwijl ik met mijn hartslag in mijn keel zat. Mijn vingerafdrukken gingen ook niet goed, dus ze heeft mijn handen ook nog even plat gedrukt om de apparaten waarbij ze wat geïrriteerd oogde. 

Vervolgens door naar de bagagehal waar alle koffers al niet meer op de band lagen en gecentreerd bij elkaar waarbij we de conclusie konden trekken dat wij de laatste van onze vlucht waren die nog moesten komen want enkel mijn koffer stond er nog. Het bleek dus Janno's koffer te zijn die vermist was waarbij we gelijk het vliegveld hebben afgelopen om een drogist te zoeken voor de hoognodige spullen voor de eerste nacht, maar helaas zonder resultaat. Oorspronkelijk was het plan om met het OV naar Baltimore te gaan. In de rij hadden we al de kosten van een Über opgezocht, maar toen besloten gezien de hoge kosten om het niet te doen. Gezien Janno echter inmiddels bij de jongens uit zijn American footballgroep had geÏnformeerd bij een persoon die in Baltimore had gewoond waar we moesten zijn in Baltimore om wat te kunnen kopen, bleek dat deze shops tot 22u open waren. Met het OV zouden we dat nooit halen, dus toch de keuze gemaakt voor de Über. Ook omdat de teleurstelling bij Janno uiteindelijk, logischerwijs, toch wel even aanwezig was toen bleek dat het om zijn koffer ging. In de Über nog een beetje gezocht op de site van KLM wat nu ging gebeuren, Janno gevraagd of hij een shirt van de Baltimore Ravens kon lenen van één van de andere jongens en geconcludeerd dat we de toiletspullen voor de nacht nog zouden kunnen kopen. Dit zorgde ervoor dat Janno weer in zijn hoofd vooruit kon en hij fleurde helemaal op toen we vanuit de Über het stadion van de Baltimore Ravens zag oplichten. Tegelijkertijd vond ik de Überrit ook wel fijn om al eens te zien hoe ze in Amerika rijden gezien we in LA zelf een auto hebben gehuurd om ons te vervoeren dat, met een gebrek aan een rijbewijs bij Janno, op mij neer zal komen. 

Op onze eerste accommodatie vrij snel ingecheckt bij een medewerker die er al geen zin meer in had (we waren duidelijk de laatste check-in) en die zich rot schrok dat wij in no time weer beneden stonden aangezien we enkel de bagage hebben gedumpt en ons om hebben gedraaid om zo snel mogelijk Janno's spullen en nog wat eten te gaan fiksen. Hij dacht waarschijnlijk dat we diverse klachten hadden gelijk en was opgelucht toen we door de deur naar buiten verdwenen. Vrij snel stonden we in een soort luxe ogende Kruidvat waar Janno de hoognodige spullen kocht en we belandden bij de Shake Shack daarna die ernaast zat. Daar heb ik de grootste teleurstelling van de reis waarschijnlijk al gehad en dat was mijn eerste cola zero. Janno had me al voorbereid op de cola's die ze hier aanmaken met chloorwater, maar dat het zo vreselijk zou smaken had ik niet verwacht. De halve cola laten staan en ik vrees dat ik water nog ga waarderen deze reis... Met enig gepush vanuit mij richting Janno om zijn biertje snel op te drinken, belandden we daarna om 22.30u lokale tijd helemaal kapot in bed en gaan we zo de dag van vandaag ontdekken.