München kan nog alleen maar beter worden

Daar zitten we dan in het pension in München. De blog al op tijd aan het typen, want de kamer gaan we niet meer uit vanavond voor onze eigen veiligheid. Vanochtend zijn we op tijd opgestaan om nog een keer te mogen genieten van het uitgebreide ontbijtbuffet in het hotel in Praag en vervolgens te kunnen uitchecken. Uitchecken duurde wat langer dan normaal omdat de receptioniste niet helemaal wist hoe ze de personeelskorting van Janno in het systeem kon verwerken, maar uiteindelijk konden we ruim op tijd naar de metro vertrekken. De metro inderdaad, want we waren niet van plan ons nog een keer te laten afzetten door de taxichauffeurs in Praag. Hebben dat al één keer te veel laten gebeuren. De taxi’s waren dan weer wel comfortabeler dan de metro want ook in Praag start klaarblijkelijk iedereen om 9.00u met werken. Toen de metro kwam aanrijden vroeg ik me dan ook hardop af of we daar nog wel bij pasten met onze backpacks. Met wat duw- en trekwerk hebben we uiteindelijk onszelf in de metro gekregen en liep het zweet alweer over onze rug. 

Op het treinstation hebben we nog snel twee flesjes drinken gekocht om nog wat van onze kronen kwijt te raken. (Pap en mam, de Zweedse en Deense kronen zijn op, maar als jullie graag nog naar Praag willen dan hebben we wel nog wat Tsjechische kronen in de aanbieding. We willen immers niet stimuleren dat jullie terug blijven gaan naar dezelfde plaatsen.) Na het kopen van het drinken zijn we naar het perron gelopen waar de trein al kwam aangereden wat leidde tot een driftig afkeurend knikken vanuit mijn kant. Ik had namelijk al heel snel in de gaten dat we weer in cabines geduwd werden. Ditmaal echter wel aan de raamkant wat we dan weer voordelig vonden. De cabine deelden we voor het grootste gedeelte van de reis maar met één andere persoon waardoor het lekker rustig was. Optimaal om te kunnen slapen zou je zeggen. Daar was ik op zich dan ook best hard aan toe want wegens slapeloosheid heb ik vannacht nog de eerste helft van de wedstrijd tussen Mexico en Panama gekeken van de Gold Cup. De stoelen waren echter allesbehalve optimaal om in te slapen. Na een uur verschillende posities afgewisseld te hebben om te kijken wat enigszins comfortabel lag hebben we uiteindelijk toch beide een houding gevonden waarin we in deze verschrikkelijke stoelen enigszins konden slapen. Dit leidde uiteindelijk tot twee uurtjes slaap voor mij en Janno, de lamzak, lukte het zelfs om 5 uur in deze vreselijke trein te slapen. Op de gebruikelijke vertraging van minimaal een half uur na (waar de conductrice zich meerdere malen voor verontschuldigde) waren er verder dan ook niet echt interessante dingen te melden over de treinreis. 

In München aangekomen wisten we dat we een hotel hadden vlakbij het station en we dus niet ver zouden hoeven lopen met onze backpacks. Tijdens de wandeling richting het hotel heeft Janno de omgeving al eens goed verkend en heb ik vooral op de route, de juiste straat en het bijbehorende huisnummer gelet. Mijn eerste indruk op de hotelkamer aangekomen was dan ook dat we een prima ligging hadden in het centrum van München. Janno dacht er op dat moment al iets anders over. De receptioniste die ons incheckte was een zeer aparte verschijning. Een mevrouw waar wij samen twee keer in pasten hielp ons en was vooral geïnteresseerd in onze sterrenbeelden. Ik vermoed dat ze zelf net als ik in november is geboren want dat waren de beste mensen volgens haar. Janno’s sterrenbeeld de kreeft werd vervolgens even flink voor schut gezet door haar waarna we maar probeerden om zo snel mogelijk op onze hotelkamer te komen. Deze viel ons alles mee. We hadden het erger verwacht. Het enige vreemde aan onze hotelkamer is dat de wc gedeeld is met alle andere gasten (jaja, één wc voor alle gasten. Dat gaat nog leuk worden als een van ons eens goed naar de wc is geweest), maar we tegelijkertijd wel een douchecabine midden in onze kamer hebben staan. Hoe erg ik deze cabine moet vertrouwen weet ik echter nog niet want de schimmel spuit er uit. 

Gisteren hadden we in het hotel al opgezocht of in München ook een Vapiano lag en waar deze dan precies lag. Dan zouden we daar weer kunnen gaan lunchen en avondeten gewoon in de binnenstad van München. Door de flinke vertraging was het echter al 17.00u voordat we naar de Vapiano op zoek konden gaan, maar dat weerhield ons er niet van om de weg daar naartoe in te zetten. Wat ik toen buiten op straat zag schrok ik me helemaal kapot van en snapte ik gelijk waarom Janno gelijk al niet onder de indruk was van de buurt waar ons hotel in ligt. Deze hele straat staat letterlijk vol met gespuis. Een aantal citaten van ons van vanmiddag omschrijven misschien het beste wat je je hierbij moet voorstellen: „Als ze zeiden dat we nu in Syrië zaten zou ik het ook geloven”, „Als we vannacht iemand neergeschoten horen worden dan kunnen we ons gewoon omdraaien want dat zal hier wel de gewoonste zaak van de wereld zijn”, „we zijn al langs heel veel pratende groepen gekomen, maar ik heb nog geen woord Duits gehoord”. Het stikt hier van de hangjongeren (zelfs voor de deur van ons pension waar we dus langs moeten om ergens te komen) van buitenlandse komaf, op weg van ons pension naar het station zijn we minimaal 20 bedelaars tegen gekomen en als ik zeg dat we minimaal 50 alcoholisten zijn tegengekomen dan is dat nog een bescheiden gokje. We voelden ons dan ook echt totaal niet op ons gemak toen we aan het lopen waren naar de Vapiano. Janno heeft geen moment zijn portemonnee uit het oog verloren en ik heb geen moment Janno uit het oog verloren. Hier alleen over straat moeten lopen wilde ik namelijk echt niet. Al vrij snel trokken we dan ook de conclusie dat we hier echt voor het donker weer op onze kamers moesten zitten want je wilt hier niet in het donker over straat moeten. 

De Vapiano lag op zo’n kilometer van ons pension en op de gehele weg daar naartoe hebben we ons geen moment op ons gemak gevoeld. Het is dan ook niet dat alleen onze straat onderdeel uitmaakte van dit ongemakkelijke gevoel, maar onze straat steekt er wel met kop en schouders bovenuit. De Vapiano was vervolgens lekker rustig waardoor we daar op ons gemak gegeten hebben en iets te slecht hebben geluisterd naar de vraag „Knoblauch oder Chili” waarop we beide zeiden dat we dit beide wilden hebben. De insiders weten dat ik al bijna niet tegen de scherpte van paprikapoeder kan, dus die kunnen zich wel voorstellen hoe ik deze maaltijd heb doorgemaakt. Minimaal tien keer heeft Janno dan ook moeten luisteren naar de zin „had ik maar goed naar die man geluisterd en alleen knoflook gezegd”. Nadat de brand geblust was hebben we de weg weer ingezet naar ons pension waarbij we besloten dat we liever gewoon binnen wilden zitten de rest van de avond omdat we ons niet tussen het gespuis buiten willen vertonen. Daarom moesten we nog even naar de supermarkt om iets van eten en drinken voor vanavond in te slaan. Zonder overdrijven was de helft van de oppervlakte van deze supermarkt beslagen met alcoholische dranken (zowel bier en wijn als sterke drank). Ik vermoed dat het grootste gedeelte van de omzet dan ook uit deze producten wordt gehaald gezien het grote percentage alcoholisten rondom de supermarkt en onze straat. 

Morgen willen we wel echt de Altstadt van München gaan bekijken in de hoop dat daar iets minder „skeer” volk rondloopt dan in onze straat. Daarnaast staat een bezoekje aan het stadion van Bayern München op de planning waarbij we uiteraard hopen dat Arjen Robben ons rondleidt. Wishful thinking waarschijnlijk, maar je weet het nooit. Eerste hoop op dit moment echter is dat we de nacht gaan overleven in deze omgeving en deze hitte. Want gezien het aantal sterren van dit hotel (ik vermoed 0) is de airco hier nergens te vinden. 

Omdat we hier het fototoestel niet eens in onze handen durven te nemen, laat staan enigszins een foto durven te maken van onze straat zijn er vandaag geen foto’s bij ons blog. We hopen dit morgen ruimschoots goed te maken.