Let's go captains!

Ook vanochtend begon de dag weer vroeg (7.30u voor Janno, 8.15u voor mij). Ik vind het eigenlijk wel lekker dat ik eindelijk eens een normaal ritme heb, maar Janno stoort zich er zeer aan dat zijn dagen zo vroeg beginnen en snapt ook niet hoe dit kan gezien hij in Nederland ook om 22.00u kan gaan slapen en dan pas om 12.00u kan wakker worden de volgende dag. Ik ervaar eindelijk eens hoe lang dagen kunnen duren als je lekker op tijd wakker bent en desondanks voel ik me fit. Terwijl ik nog in bed lag kwam Janno met de mededeling dat hij de metro wilde pakken naar het startpunt van zijn eigen georganiseerde tour door Washington. Gezien ik wist dat het Witte Huis één van de onderdelen van zijn tour was, heb ik hem hier even om uitgelachen. Het Witte Huis ligt namelijk op maximaal een half uur lopen van ons hotel, een afstand die we normaal gesproken op vakantie beiden makkelijk lopen. Janno gaf echter aan dat hij, zoals gisteren al geschreven, exáct dezelfde route wil maken als hij twee jaar terug heeft gemaakt en tja... die begon niet bij het Witte Huis. Janno probeerde de rit met de metro ook nog te verkopen met het feit dat we dan ook eens hadden ervaren hoe de metro in Washington werkt. Ik verwachtte niet dat deze heel erg afwijkend was van metro's in welk ander land dan ook, maar vooruit... om Janno's dag niet bij de start al te verpesten besloot ik me volledig over te geven aan zijn ideeën. We vertrokken echter niet voordat we onze activiteit voor vanavond gingen regelen. Vanavond speelde het ijshockeyteam van Washington namelijk een thuiswedstrijd en meerdere Amerikanen hadden ons de afgelopen dagen al gezegd dat we daar gezien de grootte van ijshockey in de VS echt naartoe moesten gezien de sfeer geweldig zou zijn. We hebben tot vandaag gewacht om tickets te kopen in de hoop dat ze nog wat goedkoper zouden worden en om te zien of we daadwerkelijk wilden gaan. We werden echter gehinderd bij het kopen van tickets. In eerste instantie doordat we aan werden gezien voor een bot en daarna omdat we een error kregen na het betaalproces. Gelukkig stond het geld wel telkens gelijk terug op de rekening, maar tickets krijgen wilde niet lukken. Nadat Janno ook nog op andere apparaten had geprobeerd, hebben we het maar opgegeven en zijn we op pad gegaan met het idee om het later op de dag nogmaals te proberen. 

Vervolgens liepen we naar het metrostation waar het nog niet heel duidelijk werd hoe je een ticket aan kon schaffen. Nadat Janno een medewerker even aansprak en hij in razend tempo op een stuk of 100 knoppen duwde hadden we echter onze metrotickets. Dit kunstje zouden we echter vanavond moeten gaan nadoen en dat zagen we zo nog niet snel gebeuren. In de metro zocht ik ondertussen even op of er ook ticketverkoop in de Arena van het ijshockey plaatsvond en dit leek zo te zijn waardoor we besloten om de Arena toe te voegen aan onze tour. Uit de metro gekomen nam ik een flinke desoriëntatie waar bij Janno omdat hij zijn startpunt niet gelijk kon vinden en nog steeds niet bereid was om een ander startpunt te kiezen dan twee jaar geleden. Na een stuk lopen kwamen we uiteindelijk uit bij een pier waarop Janno na een tijd zijn hotel herkende van 2 jaar terug. Blijdschap alom dat hij vanuit daar het startpunt weer kon vinden en we besloten voor de wandeling eerst nog even te gaan ontbijten aangezien Janno verwachtte dat we onderweg weinig mogelijkheden tegen zouden komen om dit bij te kunnen doen. We kwamen uit bij Grazie Grazie, een broodjeszaak die Janno zich ook nog van 2 jaar eerder kon herinneren en in zijn herinnering de moeite waard was om nogmaals te bezoeken. Nadat we het broodje hadden opgegeten, werd dan toch echt de tocht ingezet naar de wandelroute van Janno. Deze begon met een rondje lopen over het complete East Potomac Parc. Nadat we nog niet op de helft waren na een half uur lopen en ik wist dat dit volgens Janno enkel het voorgerecht was, besloot ik toch maar eens te peilen of het klopte dat zijn route in totaal 2 uur duurde. Dit bleek ik gelukkig goed begrepen te hebben waardoor ik vol goede moed verder liep. In het park was niets te doen, behalve een klein peloton uit de Tour de France dat ons meermaals heeft gepasseerd terwijl ze "on the right" schreeuwden. We hebben daar dus heerlijk rustig kunnen lopen voordat we bij the national mall uitkwamen; alle herdenkingsmonumenten voor diverse oud-presidenten. Deze zijn we één voor één afgegaan en waren zeer indrukwekkend. Vooral de grootte van al deze monumenten; de Amerikanen zijn duidelijk trots op hun oud-presidenten (net zoals op de rest van hun land overigens uiteraard). De Amerikaanse geschiedenis was voor mij niet zo helder, dus tijdens de wandeling heb ik ook telkens op zitten zoeken wat een bepaalde president bijzonder maakte of had gedaan. Ook de Vietnamoorlog heb ik weer even opgehelderd aangezien ik Janno wilde vertellen hoe deze in elkaar stak gezien het één van mijn eindexamenonderwerpen was bij geschiedenis, maar ik op iedere vraag van Janno geen antwoord meer had. We concludeerden in ieder geval beiden alweer snel dat het nergens op slaat dat Amerika die oorlog en de slachtoffers aan Amerikaanse kant zo breed uitmeet gezien ze deze zelf hebben veroorzaakt. 

Nadat we bij het Washington monument waren geweest liepen we door naar het Capitool. Janno had eerder op de dag al gezegd dat het bij het Capitool geinig is om te zien dat er groepjes demonstranten staan. Toen we net wegliepen bij het Washington monument zagen we twee Joodse mannen lopen en een man met een Israëlische vlag om zijn schouder. We hadden nog niet gelijk iets in de gaten, maar het werd steeds duidelijker wat er aan de hand was; een demonstratie. En dit waren niet de groepjes demonstranten waar Janno eerder op gedoeld had. Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer we in de demonstratie belandden en hoe verder het Capitool weg leek te zijn. Gezien we beiden ook weinig zin hadden om op het oog onderdeel te zijn van deze demonstratie waar teksten werden geshowd en geroepen waar wij ons niet helemaal in konden vinden, besloten we toch maar af te slaan en het Capitool over te slaan. Ik checkte even of Janno dit aan kon gezien we nu niet meer de exacte route van 2 jaar terug konden lopen, maar hij scheen er oké mee te zijn. De weg naar het Witte Huis werd dus ingezet als laatste stop van de toeristische route. Het was eigenlijk ook de meest teleurstellende stop, omdat je het Witte Huis wegens de beveiligingsmaatregelen alleen maar op zeer grote afstand kan zien. Vanuit daar was de weg terug naar het hotel nog 30 minuten, maar gezien mijn dorst en benen die vrij moe waren gaf ik aan toch graag eerst even een stop te willen maken voordat we de terugweg helemaal inzetten. We kwamen uit bij Founding Farmers waar niemand ons opwachtte en we daarom op een plaats gingen zitten. Toen niemand ons bediende en we zagen dat alle anderen zich toch meldden bij een host, besloten we maar even na te vragen waarna werd aangegeven dat we voor een drankje het beste aan de bar konden gaan zitten gezien het happy hour was en buiten de bar de normale prijzen golden. Met de prijs die wij al betaalden in het happy hour, willen we niet weten wat de prijs was als we buiten het happy hour terecht waren gekomen. 

Vervolgens besloten we snel terug te gaan naar ons hotel, want in de zon op de trappen van het Thomas Jefferson monumental was het toch gelukt om tickets te boeken voor de ijshockeywedstrijd. De tijd die we hadden was echter redelijk beperkt met het gegeven in ons achterhoofd dat we nog moesten eten en dat terug gaan naar het hotel echt noodzakelijk was gezien ik een handtas bij had waarvan we al verwachtten dat deze niet mee de arena in mocht en we gezien de zon vanochtend, voorspelde temperatuur van 15 graden in combinatie met de wandeling ons wat minder dik hadden aan gedaan dan in de avond (en in een ijshockeyhal) nodig zou zijn. 

Omgekleed en met mijn spullen in Janno's zakken of achtergelaten in het hotel, zetten we opnieuw de tocht in naar de metro om richting de arena voor het ijshockey te gaan. In het hotel had ik nog even snel de regels opgezocht om toch in ieder geval een beetje te kunnen snappen wat er zou gebeuren op het veld. Bijna aangekomen bij de metro kwam er bij mij een "kut" uit waaruit Janno gelijk afleidde dat ik iets vergeten was; het metrokaartje. Je hebt hier een soort OV-chipkaart nodig, die dus ook extra geld kost en die van mij was achtergebleven in het hotel. Er zat niets anders op dan een nieuwe te kopen. Wonder boven wonder snapten we het systeem deze keer wel, alleen kwam het volgende probleem; de creditcard van Janno werd niet gepakt. En je raadt het al... mijn creditcard behoorde ook tot de spullen die in het hotel waren achtergebleven. De rest van de avond heb ik dus meermaals te horen gekregen dat we voortaan niet meer op pad gaan met maar één creditcard. Uiteindelijk leek de oorzaak toch deels het betreffende apparaat te zijn en lukte het bij een andere ticketmachine wel om Janno's kaart op te laden en voor mij überhaupt een nieuwe kaart te kopen. Aangekomen bij het metrostation in de buurt van de arena moesten we nog eten regelen. Janno gaf aan dat ik het maar moest aangeven als ik iets zag om te eten. Uit de opmerkingen die ik vervolgens maakte bij een aantal tenten meende hij te halen dat ik honger had. Nu klopte dat op zich wel (vanochtend alleen een broodje is toch iets anders in vergelijking met alle brunches van de eerdere dagen), maar ik vond het een vreemde aanname gezien zijn eerdere uitspraak dat ik alles moest aangeven dat ik zag om te eten. Gezien de tijd kwamen we er op uit dat het waarschijnlijk fastfood moest worden en waren de meest voor de hand liggende opties de McDonald's en ShakeShack. Voor mij was het om het even en Janno koos voor de McDonald's gezien we ShakeShack in Baltimore al hadden gehad. Op weg naar de McDonald's zag ik echter een pizzatent waar veel fans van de Washington Capitals zaten en waar ze toevallig nog net een plekje voor 2 hadden. Janno kent mijn voorliefde voor Italiaans eten en vond het gelukkig geen probleem om de McDonald's te laten voor wat het is en voor een pizza te gaan. Deze was niet per se lekker maar voelde toch iets beter dan de McDonald's. Ook hier was de creditcard van Janno weer een betaalmiddel dat niet in één keer werd geaccepteerd, maar gelukkig lukte het uiteindelijk toch om te betalen. De weg naar de Capital One Arena kon worden ingezet. Een weg waarvan we al wisten dat we er morgen nogmaals naartoe zouden gaan omdat we al een tijdje kaartjes (samen met de andere Nederlandse Ravensfans) in the pocket hebben voor een NBA-wedstrijd die morgen plaatsvindt. Laten ze in Amerika nu ijshockeyen en basketballen in dezelfde arena, dus we waren eigenlijk gewoon al op voorverkenning. Vrij soepel konden we de arena in en onze plaatsen hoog in de nok zoeken. Het was mijn eerste kennismaking met live Amerikaanse sport kijken. Janno is inmiddels al gewend om continu te moeten klappen voor militairen, het Amerikaans volkslied regelmatig te horen en sport die stilgelegd wordt voor reclame op de tv. Tijdens het volkslied schrok ik me kapot van het hele stadion dat tegelijk ineens één woord meezong, terwijl ze de rest van het volkslied zwijgen (dat snapte ik ook al niet helemaal). Tijdens de wedstrijd, die om 19u aanving, bleek daarnaast heel de arena hun avondeten daar te gaan eten. De keuze uit eten was dan ook reuze, maar dat hadden wij al achter de kiezen. Wel is Janno in de rust na de eerste periode wat drinken gaan halen en kwam terug met een biertje waar hij met zijn hoofd niet bij kon dat dit voor Amerikanen het normale formaat bier was. Dit kwam uit op meer dan 700 ml. Dat de cola wat groter is dan gemiddeld (onder de 600 ml) kon mij dan echter uiteraard weer alleen maar bekoren. Dat bier is overigens door Janno ook vakkundig omgegooid op zijn trui. Ik heb vermoedens dat hij het te veel vond. Op dezelfde trui, die hij in het hotel fris had aangetrokken, was eerder al pizza gekomen dus we zijn allebei heel blij dat hij inmiddels een koffer heeft om frisse kleren aan te kunnen doen (en misschien kan ik dan toch nog mijn gelijk halen met de hoeveelheid spullen die ik bij me heb). 

De ijshockeywedstrijd was heel leuk om mee te maken. We vonden het beiden een heerlijke kijksport, hebben genoten van de sfeer in het stadion en de hoeveelheid mensen die hier op af kwam en Janno heeft geconcludeerd dat hij een hond wil. De wedstrijd stond in het teken van honden die een huis zochten en Janno vond dat er heel veel schattige honden tussen zaten. Ik vond ze ook schattig, maar niet zo schattig dat ik ze wilde hebben. Overigens heeft één van de honden nog het grootste applaus gekregen gezien deze een hogere militaire orde had dan diverse militairen zelf. The Washington Capitals kwamen in de eerste periode op 1-0, maar verloren daarna de volledige controle over de wedstrijd. We hebben dus op het puntje van onze stoel gezeten, zeker gezien in de derde (en laatste) periode Las Vegas Golden Knights continu aandrongen en het enkel de keeper was die the Washington Capitals in de wedstrijd hield. In de laatste minuten besloten the Golden Knights echter hun keeper eruit te halen voor de gelijkmaker en toen was het snel gespeeld waarna de keeper terug werd geplaatst en the Capitals er zelfs nog 3-0 van wisten te maken; stadion uit hun dak en Janno en ik deden dan ook zeker mee. Het hoogtepunt van de wedstrijd was voor ons echter in de eerste periode. Bij het inlezen van de regels hadden we gezien dat je een tijdstraf van 5 minuten kon krijgen voor "fighting". We gingen er niet vanuit dat we dit gingen zien en moesten er keihard om lachen, maar in de eerste periode gingen toch echt twee spelers compleet met elkaar op de vuist. De sticks werden aan de kant gegooid om elkaar even een boksles te geven die volgens Janno spannender was dan de laatste bokswedstrijd van Rico Verhoeven. Ze mochten vervolgens beiden 5 minuten in het strafhok hun zonden gaan overdenken. Dit plaatste het nieuwsbericht vandaag dat er een man is aangehouden voor het overlijden van een ijshockeyspeler in Groot-Brittannië nadat deze een schaats in zijn nek had gekregen voor ons ineens in een ander daglicht. Blijkbaar is het in deze sport doodnormaal om met elkaar op de vuist te gaan. 

Om 22.00u verlieten we de Capitol One Arena om de weg terug naar het hotel in te zetten. Het feit dat een ijshockeywedstrijd 60 minuten duurt in totaal en de wedstrijd om 19.00u begon zegt dus genoeg over hoeveel het stil ligt, maar we kunnen niet ontkennen dat ook hier de Amerikanen wel een show van maken. Afhankelijk van de plekken die we morgen hebben moeten we even overwegen of we voor de kisscam een bordje mee moeten nemen om te laten weten dat de persoon naast ons een broer/zus is.