From China to the USA

Nadat Janno gisteravond nog alle spellen heeft gewonnen (belangrijk voor hem dat dat ook vermeld wordt), zijn we op tijd weer gaan slapen. Vanochtend werden we beiden niet fit wakker. Janno had een slechte nacht gehad waarin hij bijna ieder uur wakker werd en bij mij was de misselijkheid nog niet weg. Na het ontbijt deden we dus gelijktijdig het voorstel om nog even terug naar de kamer te gaan en niet gelijk door te gaan naar de Golden Gate Bridge. We zaten dus toevallig op één lijn en hebben beiden ons eigen ding nog gedaan. Ik heb nog wat geslapen terwijl Janno een serie heeft gekeken. Toen ik aan het einde van de ochtend wakker werd voelde Janno zich weer wat fitter en had wel zin om op pad te gaan. We besloten de weg naar de Golden Gate Bridge in te zetten. We hadden onze hotelkamer nog niet verlaten of Janno zei dat hij echt niet die brug over hoefde te wandelen nadat ik aan het uitleggen was hoeveel we nu wel niet moesten gaan lopen. "Het is maar een brug". Vervolgens wilde ik me bijna omdraaien omdat ik me afvroeg waarom we er dan op uit gingen. Janno stelde voor om toch maar op pad te gaan en in ieder geval wat te gaan wandelen zodat we er even uit waren geweest. We konden in ieder geval naar de brug lopen en dan daar zien wat we daadwerkelijk zouden gaan doen. Via een blog met tips voor San Francisco (absolute aanrader mocht je ooit naar San Francisco gaan: ontdeksanfrancisco.nl) stond de wandelroute naar de Golden Gate Bridge beschreven die het leukst lopen zou zijn. Deze zou starten bij Fishermans Warf en gezien de wandeling die we vanuit daar nog moesten gaan koos ik voor de snelste weg naar Fishermans Warf. Deze bleek ons door Chinatown te brengen. Hier waren we nog niet geweest, terwijl dit toch redelijk dichtbij het hotel lag. De Chinatown in San Francisco is de grootste Chinatown buiten Azië. Nu hadden we deze niet per se op ons lijstje staan om te bezoeken, maar nu we er toch waren konden we even goed kijken hoe dit er uit zag. Het was echt alsof je in een andere wereld was. Er werd ineens nergens meer Engels gesproken en ook op de winkels, menukaarten, etc. was het zoeken naar Engels. Zeker bij de slagerijen stond er überhaupt niets in het Engels. Janno en ik vermoedden omdat daar dieren worden verkocht die hier eigenlijk niet verkocht mogen worden. We waren beiden best wel blij toen we Chinatown door waren. Het aantrekkelijke hebben wij niet ontdekt en erg op ons gemak voelden we ons daar zeker niet. De volgende wijk waar we doorheen kwamen was Little Italy. Janno vroeg bezorgd of hij mij daar vast moest houden omdat die me anders kwijt zou raken, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ook Little Italy er niet heel aantrekkelijk uit zag, maar wel een veel nettere wijk in ieder geval al was dan Chinatown. 

Aangekomen op Fishermans Warf werd de tocht naar de Golden Gate Bridge ingezet. Na ruim anderhalf uur wandelen kwamen we daar aan. Op de weg daar naartoe was het heel rustig. Iedereen parkeert de auto uiteraard weer vlakbij de brug zelf, dus we kwamen weinig andere wandelaars of fietsers tegen tot we er bijna waren. Dat maakt ook dat er weinig horeca onderweg is. Al vrij snel kreeg ik dorst, maar er waren geen opties om dit op te lossen. Toen we bijna bij de brug waren was er een café, maar toen wilde ik ook eerst die brug zien. Ik gaf dus aan dat ik daarna daar even iets wilde gaan drinken, waar Janno helemaal akkoord mee was. Tot de eerste pilaar zijn we de brug op gelopen. Waarom je de hele brug af zou lopen is ons een raadsel. Wel wisten we inmiddels dat de brug een populaire plek voor suïcide is, dus we hebben even bestudeerd hoe je dit dan voor elkaar zou moeten krijgen. Het eerste deel van de brug was namelijk met hoge hekken afgeschermd, maar naarmate je meer richting het midden kwam, was er inderdaad ook een heel deel met een lager hek waar wel een net onder hing, maar waar je (indien je wilt) echt wel overheen kon springen. Voordat je bij dat deel kwam, kwam je nog voorbij een "crisis line". We vroegen ons af waar je dan uit zou komen, het Amerikaanse 113? Nadat we even op de brug van het uitzicht hadden genoten liepen we terug naar het eerder genoemde café. Dit bleek een café dat volledig ingericht was op koffie. Daar hadden ze duizend soorten van, maar water of een cola light was nergens te bekennen. Wel een regular cola, maar dat weigerde ik te drinken gezien het grote aantal kcal dat daar in zit. Er zat dus niets anders op om ondanks de dorst toch maar het hele stuk terug te gaan lopen zonder dat we iets hadden gedronken. Voor Janno geen probleem, want die drinkt sowieso niet zo veel, maar voor mij was het een uitdaging waar ik niet per se zin in had maar meer zag zitten dan regular cola gaan drinken. Dus op naar Fishermans Warf! Met 22.000 stappen op de teller kwamen we aan bij Applebees. Janno wilde daar gisteren al gaan lunchen indien de soep bij Boudin Bakery weer niet verkrijgbaar was geweest in een brood. Gezien we toen toch bij Boudin zijn uitgekomen stelde hij voor om vandaag naar Applebees te gaan. De maaltijden die we daar hadden, waren we beiden niet heel enthousiast over, maar er waren wel gratis refills, dus het vochttekort kon weer even aangevuld worden. Wel met chloorcola uiteraard. 

Daarna werd de weg terug naar het hotel ingezet. We wilden de snelste weg, maar wilden ook beiden liever niet meer door Chinatown. Die combinatie bestond niet, dus Janno wilde een weg die we eerder hadden gelopen. Bij elke weg naar rechts dacht hij op afstand dat dat de weg was die we nodig hadden, maar bleek dit dichtbij toch niet de weg te zijn die nodig was. Hij legde uit dat het om een weg ging waar rechts een universiteitsgebouw lag en links een Mexicaans café. Toen hij vervolgens enthousiast de juiste weg vond vroeg ik waar dan het Mexicaanse café lag aangezien ik enkel een café zag met de naam "Fog City" en nergens ook maar enige aanwijzing dat dit Mexicaans was. Janno gaf aan dat dit in zijn hoofd een Mexicaans café was dus dat ik hem maar gewoon moest volgen. Toen ik naar rechts keek zag dat er ook niet uit als een universiteit, maar als een grote overvolle sportschool. Ik heb maar niet gevraagd hoe hij van een sportschool een universiteit maakt in zijn hoofd. Al bleek later dat we daar een paar dagen eerder ouders met hun kind tegenkwamen die in Janno's hoofd toen op weg waren naar een oudergesprek. Dat er geen oudergesprekken op een universiteit werden gevoerd vond hij niet helemaal logisch want die had hij op het mbo ook gehad... 

Aangekomen op de hotelkamer bleek er housekeeping te zijn geweest. We dachten dat we de kaart aan de deur hadden gehangen dat deze niet nodig was, maar blijkbaar niet. Vervolgens kregen we allebei de schrik van ons leven toen we in Janno's koffer keken, alleen beiden om een andere reden. Mijn knuffels (er was ruimte in de koffer voor, dus dan gaan ze mee, hè) waren namelijk in Janno's koffer gelegd door de housekeeping, bovenop zijn vuile onderbroeken. Janno kwam er niet overheen dat zoiets smerigs in zijn koffer werd gelegd (en daarmee bedoelde hij mijn knuffels en niet zijn onderbroeken) en ik vond het te ranzig dat mijn knuffels op zijn vuile onderbroeken werden gelegd. Allebei duidelijk onze eigen zorgen. De knuffels werden door mij tijdelijk terug tussen ons in gelegd, maar daar heeft Janno ze net met behulp van de afstandsbediening vakkundig verwijderd. Hij geeft aan te snappen dat ik iedere morgen ziek wakker word door zoveel ranzigheid om me heen en dat er een nieuwe pandemie wordt gecreëerd zodra Beertje wordt opengesneden. Je gaat je afvragen wat die arme beren hem hebben aangedaan. 

Nadat Janno op de hotelkamer de verrichtingen van Mexico tegen Honduras heeft gevolgd (wie wil dat nou niet zien?), kreeg ik de opdracht van hem om een plek uit te zoeken waar we vanavond konden gaan eten, want hij had al 2 andere dagen in San Francisco uitgezocht volgens hemzelf. In de buurt bleek the Cheesecake Factory te zitten. Een plek die we al een aantal keer voorbij hebben zien komen, maar nog niet waren geweest. En ze bleken er veel meer te hebben dan enkel cheesecake. We besloten daar naartoe te gaan. Ook deze zat weer in de Macy's (aka Bijenkorf van San Francisco), maar deze keer op de 8ste verdieping. In het warenhuis was er weinig te doen en de verbazing was dan ook groot toen we op de 8e verdieping aankwamen en een lading mensen zagen staan. Ook hier was weer een hele wachtrij. We meldden ons aan rond 20.10u en kregen te horen dat de geschatte wachttijd tussen de 40 en 50 minuten lag. Nadat we ons hadden aangemeld vroeg Janno of we daadwerkelijk zo lang gingen wachten om alleen wat te eten waarbij we ons allebei afvroegen of het eten wel iets zou zijn. We besloten terwijl we wachtten via Google Maps in de buurt te zoeken naar een andere plek om te eten. De oorspronkelijke opdracht van Janno bevatte namelijk ook de inhoud dat het dichtbij moest liggen aangezien zijn benen na vandaag geen zin meer hadden in een flinke wandeling. Zowel Janno als ik zochten wat rond op Google Maps, maar bracht ons tot de conclusie dat er eigenlijk niet echt iets anders in de buurt lag. De keuze zou dan zijn uit een tent waar we de afgelopen dagen al waren geweest of fastfood en daar hadden we beiden geen zin in. We besloten dus toch te wachten en na 40 minuten waren we dan ook aan de beurt. De kaart was enorm waardoor het moeilijk was om een keuze te maken. Ook de vele soorten cheesecake staarden me aan om te pakken in plaats van een hoofdgerecht gezien ik nog redelijk vol zat van het eten de rest van de dag. Uiteindelijk gingen we beiden voor een pasta. De serveerster liet echter de kaart nog liggen om nog voor daarna cheesecake te kunnen kiezen. Dit bracht mij op het idee om zaterdag in LA opnieuw naar the Cheesecake Factory te gaan omdat ze daar waarschijnlijk wel een goed stukje taart kunnen bieden voor een speciale gelegenheid. 

Naast de inmiddels welbekende glazen chloorwater die ze in ieder restaurant bij binnenkomst op je tafel zetten, kregen we hier ook wat brood erbij. De serveerster verontschuldigde zich dat ze nog enkel bruin brood hadden (brood is op als wij komen, what's new?). Dit vond ik echter helemaal niet zo erg; het eerste bruine brood dat we zagen in Amerika! Het was dan ook wel enigszins teleurstellend dat ook dit brood bijna smaakte als suikerbrood, maar het feit dat het bruin was met wat pitjes er op maakte al veel goed. We hebben daarna heel erg genoten van de pasta's die echt van goede kwaliteit waren waarna Janno het niet kon laten om nog een mojito te bestellen. Die had hem op de kaart namelijk al aangestaard. De serveerster moest drie keer opnieuw vragen wat hij wilde. Ze leek te denken dat ze het verkeerd had verstaan gezien ze zich niet kon voorstellen dat iemand een mojito ná het eten wilde hebben. Terwijl ik rustig wachtte tot Janno zijn mojito op had, voelde ik ineens iets plakken op mijn been. Eén of andere smeerkees had blijkbaar eerder zijn kauwgom die kwijt moest aan de onderkant van de tafel geplakt. Vervolgens ben ik 5 minuten bezig geweest om deze van mijn broek te verwijderen waarbij de serveerster toch wel zo aardig was om me nog een nat doekje te brengen om te helpen waarna ik haar er ook maar even op heb gewezen dat deze kauwgom van hun meubilair afkomstig was. 

Morgen staat de verplaatsing naar Los Angeles op de planning. Wat we daar precies gaan doen is nog een beetje onduidelijk. We horen veel wisselende berichten waardoor we in dubio zijn wat we willen gaan doen. In ieder geval staat zondag een wedstrijd van de Ravens op het programma, want dat is dan ook de reden dat we naar Los Angeles gaan. We zijn enorm toe aan zelf eten kunnen verzorgen en hebben vanaf morgen een huurauto, dus als de faciliteiten in de Airbnb een beetje oké zijn dan gaan we waarschijnlijk morgen nog naar de Walmart toe om inkopen te doen voor de komende dagen.